Στοὺς κανονισμοὺς τῆς Σχολῆς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐκδοθεῖ κατὰ διαστήματα (1845, 1853, 1857, 1867, 1903), ἡ Σχολὴ ἀναφέρεται καὶ ἀναγνωρίζεται ὡς Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Παράλληλα εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης (κανονισμὸς τοῦ 1951). Αὐτὲς οἱ ὀνομασίες ἀναδεικνύουν τὸ χαρακτῆρα, τὸ ἵδρυμα μὲ τὸ ὁποῖο συνδέεται καὶ τὸν τόπο στὸν ὁποῖο εἶναι ἐγκατεστημένη ἡ Σχολὴ τῆς Χάλκης.
Στὰ τουρκικὰ εἶναι γνωστὴ ὡς Rum Ruhban Mektebi (Okulu) καὶ Rum Rahipler Okulu.
Ὁ τόπος ὀνομάζεται λόφος τῆς Ἐλπίδας καὶ στὰ τουρκικὰ Ümit Tepesi ἢ Papaz Daği (= ὁ λόφος τῶν κληρικῶν), μὲ ὑψόμετρο 85 μέτρων, στὸ νησὶ τῆς Χάλκης, ἑνὸς ἀπὸ τὰ Πριγκιπόννησα. Στὰ τουρκικὰ ἡ νῆσος ὀνομάζεται Heybeliada (ἀπὸ τὸ Heybe: δισάκι), ἡ Δισακκοειδὴς ἢ τὸ Ταγαρονῆσι, ἐπειδὴ οἱ λόφοι γύρω ἀπὸ τὶς κοιλάδες σχηματίζουν ἕνα εἶδος δισακκίου. Αὐτὸ τὸ νησὶ ἀπέχει μία περίπου ὥρα ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἀκτὴ τῆς Πόλης.
Τὸ περιβάλλον εἶναι μαγευτικό. Ὁπουδήποτε κι ἂν βρίσκεται κανεὶς αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του κοντὰ στὸν οὐρανό. Τὸ βλέμμα τοῦ παρατηρητῆ ἀπὸ κάθε πλευρὰ ἀντικρίζει τὴ θάλασσα. Μακριὰ εἶναι ἡ παραλία τῆς Θράκης, τὸ ἀρχαῖο Βυζάντιο, ἐνῶ ἐγγύτερα εἶναι ἡ Χαλκηδόνα, ἡ Βιθυνία καὶ τὰ ἄλλα Πριγκιπόννησα.